نوعی خرد
خرد یعنی آگاهی از خوشبختی خود.
خرد یعنی آگاهی از خوشبختی خود.
انجام هر کار جدی و اثربخشی سخت است. مسئله این است سختی انجام بعضی از کارها برایت ثروت و معنا تولید می‌کند، برخی دیگر نه. کاری را انجام بده که سختی‌اش را با معنی می‌دانی.
خستگی ناگزیر است، مهم این است که خودت را با چه کارهایی خسته می‌کنی.
با تشویق خوب و درست دیگران ممکن است برای همیشه در ذهن آن‌ها ماندگار شوید.
اول سوال را بفهم، بعد جواب بده.
فکر می‌کنید جزئیات خاطراتتان را از یاد برده‌اید؟ دست‌به‌قلم شوید تا ببیند ذهنتان چگونه جزئیات جدیدی را برای آن‌ها می‌سازد.
نوشتن کمک می‌کند تا حس کنیم آگاهانه و ارادی و انتخابی عمل میکنیم.
تا دربارۀ معنی یک کلمه مطمئن نشدی، آن را به کار نبر.
دربارۀ این نکته: هوش کلامی
هر لحظه که یادت افتاد باید بنویسی، همان لحظه بنویس.
روز کاری کم‌استرس روزی است که آن را با رسیدگی به مهم‌ترین اولویتت شروع می‌کنی.
فرد موفق کسی است که از انجام کارهای سخت لذت می‌برد.
اگر نمی‌توانی گذشته‌ات را به اثر ادبی تبدیل کنی، رهایش کن.
خوش‌شانس‌بودن یک انتخاب است.
نوشتن نوعی شجاعت است.
به خاطر ناتوانی‌ات در انجام یک کار، اهمیت آن کار را زیر سوال نبر.
نوشتن یک هدف، گامی برای پروش دادن جرئت رسیدن به آن هدف است.
اینکه از مطالعۀ مکرر نوشته‌های محبوبت لذت میبری یک ویژگی کمیاب است. این توانمندی‌ات را تقویت کن.
هیچ تکنیک و ترفندی را نمی‌شناسم که به اندازۀ پیادهروی در افزایش خلاقیت مؤثر باشد.
محتوای خوب نوعی گزارش عملکرد است؛ اما نه به بی‌مزگی نمونه‌های اداری آن.
هیچ چیزی به اندازۀ آموختن نکته‌ای جدید کیفورم نمی‌کند.
همیشه به یک شغل دیگر فکر کن.
اگر قرار نیست بد بمانید، چرا از بد شروع کردن می‌ترسید؟
رابطه یعنی نپریدن وسط حرف دیگران.
از شبکه‌های اجتماعی بیشتر از تلویزیون بترس.
اگر خطاب به یک مخاطب مشخص بنویسید. بهتر و شفاف‌تر می‌نویسید.
معیار مناسبی برای اندازه‌گیری رشد مهارت نویسندگی:
کم شدن فاصلۀ مغز و دست.
ابهام ترسناک نیست. شروع نکردن به خاطر ابهام ترسناک است.
فکر کردن به نتایج و دستاوردهای یک کار هیجان‌انگیز است؛ اما فقط در ابتدای کار. اگر در طول مسیر مدام به نتیجه فکر کنی، به‌تدریج حوصله‌ات سر می‌رود و حتی ممکن است هدف را دور از دسترس بدانی و دست از کار بکشی.
هیجان در پیمودن مسیر است؛ نه در خیالبافی دربارۀ مقصد.
این تویی که با تداوم، به کارهایت معنا می‌دهی.
برای فرار از تولید مصرفت را بیشتر نکن.
برای خواننده‌ها می‌نویسی یا نویسنده‌ها؟
تولید محتوای مفید می‌تواند نوعی سهیم بودن در رشد دیگران باشد.
تا کی می‌خواهی با کارهای بیهوده خودت را هدر بدهی؟
-اون می‌گه تا وقتی نتونستی برای سایتت مقاله‌های ساختاریافته و جذاب بنویسی، واسه تولید انواع دیگۀ محتوا عجله نکن.
روزانه‌نویسی تنها تمرینی برای نوشتن نیست. روزانه‌نویسی الهام‌بخش شیوۀ تازه‌ای از زیستن است.
-یه روز یه نفر از مقایسۀ زندگی خودش با دیگران دست کشید، تازه فهمید زندگی چقدر قشنگه.
کم و کیف اشتیاق خودت نسبت به یک کار را نه پیش از آن، که با پرداختن به آن است که می‌توانی اندازه بگیری. (+)
اولین گام نویسنده شدن است که خودت را شایستۀ نویسنده بودن بدانی.
با تولید محتوا، آموخته‌ها و تجربه‌هایت را غنی‌تر می‌کنی.
برای پرهیز از کلیشه‌ها، باید با شناخت کلیشه‌ها آغاز کرد.
با جمله‌ورزی افکارم را ورز می‌دهم.
از تجربه‌های فوق‌العاده مفید برای یک مدرس: برگزاری وبینار.
اگر در نشر و تکرار ایده‌ها و باورهایت سرسختی و استقامت به خرج می‌دهی در نهایت مخاطبان درجه‌یک خودت را پیدا می‌کنی.
شلوغی یک برنامه، ضمانت شکست آن است.
بر درخت آگاهی، خواندن و نوشتن برگ‌های همسایه‌اند.
-یه روز یه نفر تصمیم گرفت دیگه منتظر بقیه نمونه. تازه همون روز بود که فهمید شروع کارای خوب و ارزشمند چقدر آسونه.
اگر از ارائۀ مکتوب یک موضوع طفره می‌رویم، به احتمال قوی هنوز آن موضوع را به‌خوبی نفهمیده‌ایم.
می‌خواست تغییر کند، پس هر روز این جمله را تکرار می‌کرد: می‌خواهم بی‌‌وقفه آزمایش کنم، شجاعانه اشتباه کنم و بارها و بارها و بارها از نو شروع کنم.
-یه روز یه نفر دوباره دیر از خواب بیدار شد. اما دیگه حالش از سرزنش کردن خودش بهم خرده بود. از اون به بعد تصمیم گرفت قدر لحظه‌های بیداریشو بیشتر بدونه.
دیگه وقتی دیر بیدار می‌شد به خودش بدوبیراه نمی‌گفت.
آدمیزاد هرگز با ملامت کردن خودش تغییر نمی‌کند. دیگران را هم نمی‌توان با ملامت کردن تغییر داد.
شروع نوشتن راحت است: از چیزهایی بنویس که در حافظه‌ات می‌پلکد.
در آموختن یک مهارت باید بنا را بر این بگذاری که استعداد لازم را برای پرداختن به آن مهارت نداری. با چنین فرضی- به‌جای نگرانی بیهوده بابت استعداد- تمام توان و تمرکزت را صرف بهبود عملکردت می‌کنی.
ایده‌ای برای دوام آوردن: تلاش برای ساختن یک زندگی شاد و شادی‌بخش.
شادی در نفس تلاش است.
زندگی پر از گرفتاری‌های بی‌معنا و ناگزیر است. اگر شوق انجام کاری را داریم باید در میان همین گرفتاری‌ها دست به کار شویم.
دوست دارید مشوق و معرف چه موضوعی باشید؟
می‌دانی بیشتر چه وقتی از اینکه کم می‌نویسم افسوس می‌خورم؟ دقیقاً اوقاتی که بیشتر می‌نویسم.
چون حین بسیارنویسی متوجه می‌شوم که از چه شگفتیِ بزرگی خودم را محروم می‌کرده‌ام.
وقتی زیاد می‌نویسم، ایده‌ها خواسته و ناخواسته سرازیر می‌شوند. غالباً در یک نشست نوشتاری پنج-شش ساعته به اندازۀ یک ماه فکر و ایده پیدا می‌کنم. اما عوض خوشحالی برای ایده‌هایی که به ذهنم خطور کرده، خاطرم مکدر می‌شود از اینکه در روزهای رفته چه ایده‌های درخشانی به خاطر کم‌نویسی از چنگم گریخته‌اند.
من از ترس نابودی ایده‌هاست که می‌نویسم. نوشتن گشودن فرش قرمز برای فرشتۀ الهام است.
یادت باشد: همیشه چیزی هست که تو را ناراحت کند؛ اما تو می‌توانی به آن میدان ندهی.
عامل اصلی تمایز تو، روحی است که در کارهایت می‌دمی.
بهره‌وری یعنی بهترین ساعات روزت را صرف شبکه‌های اجتماعی نکنی.
حالا که سفرۀ اینترنت پهن است، دست ما برای یادگرفتن و یادددان بازتر از همیشۀ تاریخ است. نزد هریک از ما سهمی از دانش و تجربه موجود است که حالا مجال انتشار گستردۀ آن فراهم شده. کاش این فرصت درخشان را دست‌کم نگیریم.
باکیفیت‌ترین ساعات روز نباید به‌هیچ‌عنوان صرف شبکه‌های اجتماعی بشود.
اگر به بیکاری به منزلۀ امکانی برای کشف فضاهای تازه، و محرک انجام کارهای شجاعانه‌تر بنگریم، آن‌وقت شاید توانمندی‌هایی را در خودمان ایجاد کنیم که فرصت‌های شعلی بهتری را پیش رویمان قرار بدهد.
از اینترنت با این همه وسعت و قدرت برای تکرار نق‌وناله‌های رایج استفاده نکن.
از خودت بپرس: چگونه می‌توانم چیز مفیدی به فضای اینترنت اضافه کنم؟
تنها حسرت من در پایان عمر شاید این باشد: چرا بیشتر پیادهروی نکردم.
ای‌کاش همین الان شهامت آن را داشته باشیم که چرک و کثیف و ناقص و مضطرب و رنجور -هر طور که شده- کار موردعلاقه‌مان شروع کنیم. مگر نه اینکه هر انسانی این‌گونه پا به جهان می‌گذارد؟
احساس می‌کنی درمانده و پریشانی، هیچ دستاورد بزرگ و ارزشمندی نداری؟ می‌دانی چرا؟ چون فقط کارهایی را انجام می‌دهی که گمان می‌کنی از پس آن‌ها بر می‌آیی.
وقتی می‌فهمی کار موردعلاقه‌ات را پیدا کرده‌ای که به‌هیچ افسوس نخوری که چرا فلان شغل نان‌وآبدار را انتخاب نکردی.
تنها چیزی که باید از آن بترسیم شروع نکردن است. هر چه‌قدر دیرتر آغاز کنیم، وسواس ما برای شروع کار بیشتر می‌شود. شروع کار انرژی و انگیزۀ چندانی نمی‌خواهد؛ حتی امکانات هم نمی‌خواهد. این‌ها چیزهایی هستند که پس از شروع‌کردن به دست می‌آیند، نه پیش از آن.
رنجِ نپرداختن به علایق و استعدادهای خود، چنان مُهلک است که شاید بتوان آن را با رنج ورشکستگی و بیماری صعب‌العلاج و ازدست‌دادن عزیزان قیاس کرد.
هر چه‌قدر که به تلخی‌ها و تیرگی‌های زندگی خیره شوی، باز هم در لحظاتی پی میبری که زندگی بی‌اندازه زیباست.
به خودم قول داده‌ام همیشه لبخندم را روی لب‌هایم حفظ کنم.
آگاهی و آمادگی با دنبال‌کردن اخبار روز به دست نمی‌آید. ای بسا غرق‌شدن در خبرها باعث کژفهمی ما بشود و تأثیر مخربی روی تصمیم‌هایمان داشته باشد.
خیل مردگان به ما می‌گویند که بهتر است برای زیباتر کردن زندگی پس از مرگ خود بکوشیم. به تعبیر چارلز هَندی «زندگی پس از مرگ، یعنی زندگی ما در ذهن نسل‌های بعدی.»
تقریباً همۀ کارهای اثربخش و سودمندی که در زندگی انجام داده‌ام آن‌هایی بوده که در ابتدا خودم را از انجامش ناتوان می‌دیده‌ام.
کشف یا ساختن معنا برای زندگی چندان دشوار نیست، سختی ماجرا در این است که آیا می‌توانی معنای زندگی‌ات را همچنان حفظ کنی، یا نه، دم‌به‌دم از دستت لیز می‌خورد و باز دچار خلاء و بی‌معنایی می‌شوی؟
می‌توان از ارتقای تدریجی نرم‌افزارها به‌عنوان استعاره‌ای برای رشد و توسعۀ فردی بهره برد:
ما هر چند وقت یک‌بار خودمان را به‌روز میکنیم؟
چگونه می‌توانیم نسخۀ تازه‌ای از خودمان ارائه دهیم؟
به گفتۀ ابراهیم گلستان: «فقط آدم‌های خنگ از خودشان راضی‌اند».
نارضایتی از خودْ می‌تواند محرک عمل باشد. نارضایتی نشانۀ انسانی است که به وضع موجود تن نمی‌دهد و در پی رشد بیشتر است؛ اما آیا همۀ انواع نارضایتی ارزشمند است؟
مسلماً نه. ناخرسندی از مسائل پوچ و بیهوده راه به هیچ جایی نمی‌برد.
به زعم من انسان خوشفکر و آینده‌نگر، از کُند بودن روند توسعۀ فردی‌اش، از کم‌کاری‌اش در چیرگی بر هنر و مهارت و خلق آثار بیشتر و بهتر ناراضی است.
دلیل نارضایتی شما چیست؟
نوشتن از توسعۀ فردی و موفقیت به معنی نادیده‌گرفتن مشکلات و تلخی‌ها نیست؛ بلکه بیانگر دغدغۀ رشدِ سیستمی و بلندمدت است، در برابر نگاهی که خود را قربانی وضع موجود می‌داند.
رشد فردی فرمول و تکنیک عجیب‌وغریبی ندارد. در این سستی و رخوتی که گریبانگیر اغلب ماست، اگر کمی همّت کنی و به راه رمه نروی، پا به جاده‌ای می‌گذاری که کم‌تر پا خورده و رو به رضایت و موفقیت است.
در جستجوی کتاب‌های تازه شادی را به دست می‌آورم.
نوشتن، نوعی واکنش کلامی به دنیا و زندگی است.
من خواندن و نوشتن را به عنوان ابزاری برای شکل دادن به زندگی‌ام برگزیده‌ام.
ما در میان موبایل‌ها محاصره شده‌ایم.
اگر ننویسی و دور نریزی، از فشار حافظه می‌میری.
فهرستی بنویس از مرزهایی در پی شکستن آن‌ها هستی.
شاید محتوای شما در هیاهوی بزرگ رسانه‌های زرد نادیده بماند؛ اما نگران نباشید؛ نسل مخاطبان خاص هرگز منقرض نمی‌شود؛ آن‌ها شما را خواهند یافت.
خواندن و نوشتن، جان‌پناهی در دل جریان هولناک روزمرگی‌ست.
با ناچیز شمردن دستاوردهای دیگران، نمی‌توانی کم‌کاریِ خودت را توجیه کنی.
استراتژی محتوا یعنی داشتن مشی و مشربی سنجیده و اندیشیده در تولید و توزیع و ترویج محتوا.
تصمیم مخاطب بر تصورات او استوار است. محتوا می‌تواند شکل‌دهندۀ اصلی تصورات مخاطب باشد.
اگر اهل خط کشیدن زیر برخی از خطوط کتاب‌ها باشی، بهانۀ خوبی برای نوشتن داری: دربارۀ سطرهایی که برگزیده‌ای بنویس.
فشار آوردن به ذهن برای خلق چیزی تازه -حتی با وجود به نتیجه نرسیدن- گام مناسبی برای زدودن روزمرگی از زندگی‌ست.
با قطع و وصل کردن جریان انتشار محتوا، هر بار مجبور می‌شویم از صفر آغاز کنیم. محتوا با کار پیوسته به نتیجه می‌رسد.
با یک بار خواندن یک کتاب نمی‌توان ادعای خواندن آن را داشت. نابوکف می‌گوید: خواندن یعنی دوباره خواندن.
پی‌نوشت:
البته که هر کتابی ارزش دوباره‌خوانی ندارد.
بزرگ‌ترین بدبختی ما این است که خود را محتاج تأیید دیگران می‌دانیم.
«نوشتن»، کلمۀ همزاد من است.
استعداد مهم است؛ اما شایستگی ما برای انجام یک کار، با سختکوشی مشخص می‌شود.
محتوا شاهراه تأثیرگذاری است.
آزادنویسی روزانه یاد می‌دهد که راحت و روان و بی‌پروا بنویسی.
شناسایی اولویت‌ها و وقت گذاشتن برای آن‌ها دو چیز کاملاً متفاوت است. آیا برای اولویت‌هایتان وقت می‌گذارید؟