بهترین اتفاق امروز بازگشت محمدرضا شعبانعلی به اینستاگرام بود. (+)
حالا با وجود محمدرضا، سر زدن به اینستاگرام برایم شیرین‌تر و مهیج‌تر است.
صفحه اینستاگرام محمدرضا شعبانعلی
چند وقت است که می‌کوشم نه گفتن را بیشتر تمرین کنم. سوند برینکمن در کتاب محکم بایست می‌نویسد: «منطقی است تازمانی‌که تمام تعهدات قبلی‌مان در خصوص یک پروژه را انجام نداده‌ایم، به پروژه‌های دیگر نه بگوییم. مهم نیست پروژۀ جدید چقدر می‌تواند هیجان‌انگیز باشد. ممکن است تصمیم دشواری باشد. چون نمی‌خواهید این پروژۀ را از دست بدهید.»
هرازگاهی در کانال یوتیوبم کلیپ تازه‌ای منتشر می‌کنم. اخیراً از داشتن یک برنامۀ روزانۀ منظم برای نوشتن گفته‌ام:
نوشتن روزانه | ۹۰ دقیقه نوشتن برای شکل دادن به عادت نویسندگی
این روزها از نوشتن درس‌های دورۀ نویسندگی خلاق بیشتر از بقیه کارها لذت می‌برم. چراکه مجبورم چکیدۀ اطلاعاتم دربارۀ یک موضوع خاص را ساده و کوتاه بیان کنم. این جمع‌بندی کمک می‌کند تا به لایه‌های جدیدتری از برخی موضوعات پی ببرم. خواندن تمرین‌های اعضا هم در شناخت بیشتر جنبه‌های مختلف هر درس موثر است.
کتاب «چگونه کمال‌گرا نباشیم؟» را یک نفس خواندم. بهترین کتابی است که تاکنون دربارۀ مقابله با کمال‌گرایی خوانده‌ام. دلیل اشتیاقم برای خواندن این کتاب اثر قبلی نویسنده بود. استفان گایز در کتاب ریز عادت‌ها هم با دقت علمی و زبان شفاف و موجزش کمکم کرده بود تا نگاهم به عادت‌های کوچک و تاثیر آن‌ها دگرگون شود؛ کاری که دارن هاردی با اثر مرکب و جف اولسون با برتری خفیف موفق به انجام آن نشده بودند.
از جملات کتاب:
«کمال‌گرایی متفاوت از کلمه کمال بوده و غیرمنطقی است، فلج‌کننده، محدودکننده و حتی کُشنده است. به عنوان مثال مواردی همچون بی‌اشتهایی، افسردگی و خودکشی را به همراه می‌آورد. اگر به درستی متوجه حقیقت مخرب کمال‌گرایی بر انسانیت بودیم، از زدن برچسب کمال‌گرا به خودمان، آنچنان ذوق‌زده و شاد نمی‌شدیم.»
(ترجمۀ نرگس محمدی، نشر شمشاد)