«این است راز نوشتن: نوشتن، از دلِ رنج بیرون می‌آید. از دلِ ایام تیره و غبارآلود. آن هنگام که دل پاره‌پاره می‌شود.»
-ادنا اوبراین
از این فرصت‌های طلایی گیر هر کسی نمی‌آید که این روزها نصیب اغلب ما شده! (مطلوب است تعیین مشخصات فرصت طلایی!)
همین‌که قدری وقتِ بیشتر هست و بحرانی بزرگ در جریان، کفایت می‌کند تا در حاشیه بایستیم یا بنشینیم و بساط قلم‌ودوات را پهن کنیم.
به هر میزان که زندگی آشوبناک‌تر می‌شود، نیاز ما به دنیای به‌سامانِ ادبیات داستانی افزایش می‌یابد.
سادۀ سخن: چون سر می‌چرخانی و می‌بینی دور و برت هیچ چیزی سر جای خودش نیست، ناچار سرت را پایین می‌اندازی و می‌خوانی و می‌نویسی؛ تا با استعانت از نظم و انسجام جهانِ داستان، قدری از ابهام و ازهم‌گسیختی دنیای پیرامونت بکاهی.
پی‌نوشت:
پروژۀ 100 داستان کلید خورد.