«…کسانی خیال میکنند که صرفاً با شکستنِ افعال و اداتِ یک متنِ نوشتاری، آن را به قالبِ گفتار درمیآورند و به آن جنبۀ خودمانی میدهند و با مخاطبانشان رابطۀ نزدیکتری برقرار میکنند، که البته ازین بابت سخت در اشتباهند، چون شکستنِ کلمات در حوزۀ لفظِ قلم نه فقط کسی را به کسی نزدیک نمیکند، بلکه در مواردِ بسیار، به دوری و حتی شرمساری هم میانجامد:
زنا و شوهرایی که علاقهمند به سعادتِ فرزندانشونن باید بدونن که مصالحِ واقعیِ اونا ایجاب میکنه که خودشونو…»
منوچهر انور، زبان زنده، نشر کارنامه، ص. ۳۳