یک مهارت تازه
اگر حرف تازه‌ای برای گفتن نداری، یک مهارت تازه یاد بگیر.
اگر حرف تازه‌ای برای گفتن نداری، یک مهارت تازه یاد بگیر.
بارزترین نشانۀ نابودگران وقت: آن‌ها برای انجام کارها منتظر رُند شدن ساعت می‌مانند.
مراحل مهارت‌یافتن در یک هنر آن‌قدر پیچیده و طاقت‌فرساست که حداقل در یک دهۀ اول کار مجال چندانی برای آزمودن سایر رشته‌ها باقی نمیماند.
کار موردعلاقۀ ما کاری است که دوست داریم دربارۀ آن بیشتر و بیشتر یاد بگیریم.
گاهی به یک اتفاق تلخ نیازمندیم تا شیرین‌ترین تصمیم زندگی‌‌مان را بگیریم.
کتاب خواندن به‌خودی‌خود عملی خلاقانه است. حتی با مطالعۀ کتاب‌های کم‌مایه نیز ذهنْ فرصت اندیشیدن به موضوع‌های تازه را به دست میآورد.
از تماشای موفقیت دیگران باید به اندازۀ خیره شدن به یک منظرۀ زیبا لذت برد. به گمان من این راز رشد و آرامش است.
هیچ چیزی نیست که دو نفر آدم دقیقاً یک جور درکش کنند؛ چه شکنجه‌ها که به‌خاطرِ نفهمیدنِ همین موضوع ساده به خودمان و دیگران نمی‌دهیم.
یکی از اهداف ارزشمند می‌تواند تلاش برای شنیدن برخی از جملات از زبان دیگران باشد، مانند این جمله: «تو شنوندۀ خوبی هستی.»
وبلاگ‌نویسی دربارۀ یک موضوع خاص هم به فهم عمیق آن موضوع منجر می‌شود هم به ساختن ارتباطات حرفهای.
هر آنچه می‌آموزی در قالب جملات کوتاه بنویس و منتشر کن.
در هر کلمه چند کتاب هست.
با بهبود لحظۀ حال گذشته هم زیباتر می‌شود.
هر وقت کم‌تر از کار دیگران ایراد گرفتی یعنی بیشتر سرگرم کار خودت هستی.
فرد خلاق طبعاً شغل خلاقی هم دارد. نمی‌توانی دغدغۀ خلاقیت داشته باشی اما در کارَت کم‌ترین اثری از خلاقیت و نوآوری نباشد.
رازِ یافتن راهکارهای مناسب این است که مدام در جستجوی آن‌ها باشیم.
جدیت تو فقط زمانی به دیگران ثابت می‌شود که در کارت تداوم داشته باشی.
عامل اصلی تمایز تو روحی است که در کارهایت می‌دمی.
مثبت‌اندیش بودن دشوار است. پس دیگران با تمسخر آن، به ناحیۀ امن منفی‌بافی بازمی‌گردند. در جامعه‌ای مملو از یأس و ناامیدی و بحران، مثبت‌اندیشی و امیدواری برگ برنده است، نه توهم و چشم‌پوشی از ناملایمات.
ممکن است تمام روزِ ما در اتاقی خلوت بگذرد؛ ممکن است به لحاظ فیزیکی خودمان را تنها و دورافتاده ببینیم؛ اما آیا با وجود موبایل آن موفقیت فکریِ حاصل از ماندن در اتاق نصیب ما می‌شود؟ به نظر می‌رسد که دیگر تنهایی فیزیکی مزیت رقابتی مهمی نیست. این روزها حضور مجازی دیگران، بیش از حضور فیزیکی‌شان مخل تنهایی ماست؛ یعنی ممکن است اتاقی خلوت، با وجود موبایل آنلاین، به‌مراتب فضای شلوغ‌تر و مشوّش‌تری نسبت به استادیومی صدهزارنفری داشته باشد. موبایل، وسوسۀ بیرون‌زدن از اتاق را کنار می‌زند و خود به اتاقی تبدیل می‌شود که کسی اراده و توان بیرون‌زدن از آن را ندارد.
برای تحقق اهداف، بیش از تکنیک و ترفند، به باورِ رسیدن نیاز داریم.
خشم و بیزاری و اندوه یک جرقه است. این نگرش تو است که می‌گوید کدام آتش را می‌توانی با این جرقه شعله‌ور کنی.
«دیگر وقتی برای تلف کردن نمانده.» هر جای زندگی این حرف را به خودمان بزنیم، برنده‌ایم.
وقتی می‌گویی زندگی گند است، دقیقاً به این موضوع اشاره می‌کنی که خودت آدم گندی هستی.
هر وقت متوجه شدی هیچ روش معینی برای خوب زندگی کردن وجود ندارد، روش شخصی خودت را برای خوب زندگی کردن پیدا می‌کنی.
نداشتن آرزوی‌های بزرگ از نرسیدن به آرزوهای بزرگ بدتر است.
بکوشید دربارۀ چیزهایی که نمی‌دانید بنویسید؛ این کار شما را وادار به جستجو و یادگیری می‌کند.
اگر حین انجام کاری شادمان نیستی، از نتیجه و دستاورد آن هم شادمان نخواهی بود.
هیچ چیزی به اندازۀ ایده‌ای که سریع اجرا می‌شود انگیزه‌بخش نیست.
اگر خودت را دوست نداشته باشی، نمی‌توانی به دیگران کمک کنی.
اگر در پایان روز توانستی گفت‌وگوهایت با دیگران را بی‌کم‌وکاست روی کاغذ بیاوری، یعنی شنوندۀ خوبی هستی.
نوشتن جنگیدن با پوچی است.
تنهایی تشخص میآورد؛ اگر تنها بودن را بلد باشی.
وبلاگ هم نوعی کتاب است، کتابی با امکانات بیشتر.
در همین رابطه: وبلاگ‌نویسی
وقتی در زندان بی‌ثمری گیر کردی، از عادت‌هایت فاصله بگیر و سراغ کارهایی برو که هرگز انجام نداده‌ای.
تولید محتوا برای برقراری ارتباط است، نه فروش. فروش نتیجۀ ضمنی رابطۀ خوب است.
شروع کردن کار مساوی است با آسان شدن کار. تا کاری را شروع نکرده‌اید سخت‌تر از اندازۀ واقعی آن به نظر می‌رسد.
جرات داشته باش و پل‌های پشت سرت را خراب کن. این مطمئن‌ترین راه برای ساختن یک زندگی تازه است.
«از روان‌کاوی آموخته‌ام که هر بینش و تصوری که از خودم داشته باشم، برگرفته از تصوری است که دیگری از من دارد؛ معمولاً اگر خوشبینانه بگوییم، برگرفته از تصور کسی که دوست‌اش داریم. کسی که به او علاقه داریم چیزهایی دربارۀ ما می‌گوید و از همین حرف‌ها دست‌مان می‌آید که چه جور آدمی هستیم.»
سایمون کریچلی، چگونه از زندگی دست بشوییم و دلشوره آغاز کنیم، ترجمۀ مهرداد پارسا، نشر شوند، ص. ۱۸
وقتی با خودتان صداقت داشته باشید با دیگران هم خواهید داشت.
منوچهر انور، شبکه آفتاب، شمارۀ ۵۴، ص ۸۳
از این شاخه به آن شاخه پریدن همیشه بد نیست؛ ماندن روی شاخۀ اشتباه فاجعه است.
اعتبار نزد مخاطبانی مشخص را همواره بر شهرت نزد جماعتی نامشخص مقدم دانسته‌ام.
«در نتیجه رورتی بر این ایدۀ هارولد بلوم تأکید می‌کند که هر چه بیشتر کتاب-و حتماً رمان-بخوانیم، به شیوه‌های بیشتری برای انسان‌بودن دست یافته‌ایم و بیشتر متقاعد می‌شویم که انسان‌ها جز خودشان چیزی برای اتکا کردن ندارند.»
شاپور بهیان، چکامۀ گذشته/مرثیۀ زوال، نشر چشمه، ص. ۱۸۱
برای موفقیت‌های کوچکتان جشن بگیرید. با این کار آن‌ها را تکرارپذیر می‌‌کنید.
با کوشش برای صیقل‌دادن نوشته‌هایت، خودت هم صیقل می‌خوری.
بدون مهارت‌یافتن در تفکر نقادانه، ناچار از وابستگی انگل‌گونه به افکار دیگرانی.
در را روی افکار منفی ببندید، می‌بینید که از پنجره وارد می‌شوند. پس زور الکی نزنید. آن‌ها را بنویسید، بررسی کنید و بگذارید راهنمای شما باشند.
«…کسانی خیال می‌کنند که صرفاً با شکستنِ افعال و اداتِ یک متنِ نوشتاری، آن را به قالبِ گفتار درمی‌آورند و به آن جنبۀ خودمانی می‌دهند و با مخاطبانشان رابطۀ نزدیک‌تری برقرار می‌کنند، که البته ازین بابت سخت در اشتباهند، چون شکستنِ کلمات در حوزۀ لفظِ قلم نه فقط کسی را به کسی نزدیک نمی‌کند، بلکه در مواردِ بسیار، به دوری و حتی شرمساری هم می‌انجامد:
زنا و شوهرایی که علاقه‌مند به سعادتِ فرزندانشونن باید بدونن که مصالحِ واقعیِ اونا ایجاب می‌کنه که خودشونو…»
منوچهر انور، زبان زنده، نشر کارنامه، ص. ۳۳
«می‌خواهید نویسندۀ بزرگی شوید؟ هر کتابی را که به دستتان می‌رسد بخوانید. نیاز دارید در نمایش‌نامۀ خود دیالوگ‌های بهتری بنویسید؟ به حرفهای مردم در کافی‌شاپ گوش دهید (اما در این زمینه چندش‌آور نباشید). دلتان می‌خواهد یک مجری معرکۀ تلویزیون شوید؟ روزوشب تلویزیون تماشا کنید.»
الن گنت، منحنی خلاقیت، ترجمۀ هما قناد، ص. ۱۳۶
«دوباره‌نویسی شعرهای جانیفتاده را برای شاعران جوان کاری سخت مفید و کارساز می‌دانم.»
احمد شاملو، کتاب شعر: احمد شاملو، به‌کوشش هیوا مسیح، ص. ۹۱